Weer thuis!
Nou wij zijn weer gearriveerd in ons koude kikkerlandje hoor!
Over de laatste weken hebben we eigenlijk niet zo heel veel te melden, we hebben eerst nog een volle week langsde Turkse zuidkust van idyllisch strandje naar strandje gereden, lekker bruin gebakken en uitgerusten daarna in Griekenland de boot naar Italie gepakt en ineen keer door naar huis gereden!
Wewarenna week 5 eigenlijk alletwee een beetje reismoe en vonden het mooi geweest, we hebben een supermooie trip gehad, veel geleerd en heel veel gezien!
We willen jullie hartelijk bedanken voor alle reacties en voor de steun in bange dagen!
Week 4-5
HALLO HALLO
We zijn niet enkel voor de lol naar Damascus gereden! Hier in de buurt zouden we het Palestijnse vluchtelingenkamp Yarmouk bezoeken, en dan in het speciaal de muziekschool die Music in Me daar heeft opgezet. Het geld en de instrumenten die we van jullie hebben meegekregen komen dan ook allemaal ten goede aan de muziekschool en muziekprojecten in Yarmouk!
Na 3 dagen sightseeing in Damascus, vele kopjes thee met onze agentenvrienden en een aantal flinke diarreeaanvallen van Pieter lukte het ons dan eindelijk om onze contactpersoon Juan te bereiken. Hij bleek in het ziekenhuis te hebben gelegen met Mexicaanse-griepachtige verschijnselen. Juan is de beroemdste Oet-speler (een soort Arabisch gitaartje) van Syrie en tevens hoofd van een groot muziekinstituut in Damascus. Juan had echter een teleurstellende mededeling voor ons: Door miscommunicatie was onze permit voor het kamp nooit geregeld! Wat nu? Op ons aandringen heeft Juan ons toen doorverwezen naar de UNRWA (United Nations Relief and Wealth Agency), die de directe leiding heeft over wat er in de kampen gebeurt. Zondagochtend (vrijdag is hier de vrije dag) hadden we een afspraak op het UNRWA-kantoor waar we werden ontvangen door een driekoppige delegatie van de UNRWA bestaande uit het hoofd Educatie van de United Nations in Syrie, een andere man én de vrouw die de muziekprojecten in het kamp coördineert, Rana. We hebben hen de situatie uitgelegd maar een entry bleek echt onmogelijk, de Syrische overheid moet ook toestemming geven en dat was nooit gebeurd...
Rana (de coördinatrice ter plaatse) is een erg aardige vrouw, we hebben uiteindelijk anderhalf uur met haar gepraat en een prachtig inkijkje gehad in de wereld van de ontwikkelingshulp en hoe het in de praktijk in zijn werk gaat. Daarna zijn we in zo'n stoere UN-jeep door de stad vervoerd, hebben de instrumenten uit onze camper geladen en die vervolgens in de Jeep geladen. Met Rana hebben we ook afgesproken dat al het geld dat we hebben ingezameld aan de muziekschool wordt geschonken. De leraren waren al 7 maanden niet betaald dus het geld was hard nodig!
Al met al hebben we er wel een beetje een teleurgesteld gevoel aan over gehouden. De kracht van dit idee was toch dat jullie, de gulle gevers, nu eens écht kunnen zien wat er met jullie giften gebeurd en waar het terecht komt! Dat is nu niet helemaal gebeurd en dat is jammer. Ook wij stuitten hier op tussenpersonen en bureaucratie en het is volgens ons een goed voorbeeld van hoe het misschien(?) wel wereldwijd met ontwikkelingshulp gesteld is. Dat neemt niet weg dat jullie er met een gerust hart vanuit kunnen gaan dat het geld en de instrumenten goed terecht komen! We zijn er heel dichtbij geweest en de UNRWA heeft de directe leiding over het project dus dat komt zeker goed.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dag 29
Het centrum van Damascus was best heel mooi maar na 5 dagen hadden we het wel gehad en besloten we in zuidelijke richting over de Golan-hoogte naar het Meer van Tiberias te rijden, aan de grens met Syrië's staatsvijand nummer één, Israel. Jezus heeft hier nog gewoond en over het water gewandeld dus dat leek ons wel wat! De Golan-hoogte bleek echter een zwaar gemilitariseerde zone en we kwamen het eerste UN checkpoint nog door maar bij de tweede controle werden we zonder pardon teruggestuurd. Zo heeft Jezus het toch nooit gewild...
Dag 30 en 31
De dagen erna hebben wij onze toeristische plicht vervuld door achtereenvolgens de ruinestad Bosra, het enorme kruisvaarders kasteel Krak des Chevaliers en een aantal dode steden te bezoeken. Daarna doorgereden naar Aleppo, waarvan wordt gezegd dat het de oudst bewoonde stad ter wereld is. Het oude centrum is erg mooi. We zijn weer midden in een woonwijk gaan staan en 's ochtends werden we door kinderen uit de buurt getrakteerd op een ontbijtje!
Dag 32
Het is mooi geweest na 2 weken Syrie! De gastvrijheid van de mensen hier is echt hartverwarmend, er is geen dag voorbijgegaan dat we niet zijn uitgenodigd om te komen slapen of eten en je krijgt werkelijk overal thee aangeboden. Het oude centrum van de steden Aleppo en Damascus is erg mooi en het land zit vol met prachtige overblijfselen uit die goeie ouwe tijd!
Aan de andere kant is Syrie een dictatuur, er is geen vrije toegang tot internet en over politiek praten lukt bijna niet want iedereen is bang voor de geheime politie die hier alom aanwezig moet zijn. Op elke straathoek staan agenten of militairen met kalasjnikovs paraat. Daar heb je als toerist overigens alleen maar voordeel van want niemand haalt het in zijn hoofd om je iets stoms aan te doen. Daar heeft de grote leider Assad, die overal op posters en standbeelden vertegenwoordigd is, wel voor gezorgd. Het is hier ook een ongelooflijk zooitje. Overal ligt vuilnis, de meeste dorpen en stadjes lijken een grote bouwput en de verschillen tussen arm en rijk zijn ongelooflijk groot. Het levert soms rare beelden op: een verwende sjeik die zijn Hummer langs een tentenkamp parkeert om te gaan telefoneren... Kinderen gaan niet naar school... Niemand lijkt er iets om te geven.
Toch zullen we vooral de ontzettend aardige en gastvrije mensen hier onthouden, de talloze leuke ontmoetingen en de vele absurde straatbeelden maakten het bezoek aan dit land zeker de moeite waard! Vooral het ongerepte oostelijke deel rond de Eufraat was erg bijzonder vonden we!
MAARRRRR toen moesten we nog de grens over!
Ging het op de heenweg nog vlotjes en waren de grenswachten rechtschapen kerels bij de Syrische grens, hier was het één en al corruptie en tuig dat het ons bewust zo moeilijk mogelijk maakte om dit land uit te komen. We kunnen het wel in detail gaan beschrijven maar laten we het erop houden dat we uiteindelijk 200 euro kwijt waren aan extra dieseltax, allerlei schijnboetes, stempels en kaartjes. Het lukte nog om in contact te komen met de hoogste baas daar maar als zelfs die zo corrupt als de pest is...Je staat daar dan toch volkomen machteloos als buitenlander als je het land uit wil. Wat een idioten bestaan er toch op deze wereld. Nou ja, snel vergeten!
Dag 33
En nu zitten we dan eindelijk met onze kont aan een mooi strandje! De komende week staat in het teken van bijkomen van de afgelopen 5 weken en relaxen aan de Turkse Riviera. Daarna weer verder huiswaarts!
Groetjes!
Week 4
Dag 21
Nog een dagje in Sanliurfa.
Pieter heeft vandaag in de bazaar een prachtige klassieke Perzische broek gekocht, die wordt gekenmerkt door 2 pijpen met in het midden een grote hangzak... Hij oogstte er in combinatie met zijn Turkse sandalen volop bewondering mee op straat! 's Avonds kwamen we toen we op de muziek afgingen ook nog op een familiefeest terecht met allemaal dansende en op trommels en fluiten spelende mensen. Was leuk, thee gedronken en ze vonden de camera helemaal geweldig dus we hebben van iedereen foto's gemaakt!
Dag 22
's Ochtends vroeg vertrokken uit Sanliurfa op weg naar de gevreesde Syrische grens!
Na eerst door een ontsmettingsbak te zijn gereden, duwde een man geheel onverwachts een vies nat apparaat in ons oor, dat ons moest controleren op eventuele ziektes. Gelukkig werd al snel duidelijk dat wij nog steeds kerngezonde Hollandse jongens zijn en dat verder onderzoek niet nodig was!
Daarna werden we geholpen door een aardige jonge knaap die met zijn oude brommertje onze papieren van hot naar her vervoerde om uiteindelijk met visum, verzekeringen en al het andere papierwerk dat we nodig hadden terug te komen! We hadden verhalen gelezen over wachttijden van 12 uur en corrupte grenswachten, maar wij waren bij elkaar 2,5 uur en de verwachte 307 dollar (dat dan weer wel) voor visa, verzekeringen en dieseltax kwijt en de grenswachten waren vriendelijk. Het viel dus allemaal wel mee! Misschien speelde het feit dat wij de oostelijke grensovergang (ipv de westelijke) hebben genomen een rol.
Toen we bij het vallen van de avond honger kregen zijn we in een dorpje langs de Eufraat gestopt in de hoop voor de zoveelste keer een lekkere kebab naar binnen te kunnen werken. Restaurants of eettentjes bestaan hier buiten de steden alleen niet! Althans, niet zoals wij die kennen. Wat ze in de grotere dorpjes vaak wel hebben is een soort garage met één bank, een paar TL-lampen en een bak met kolen. Als je dan ‘kebab' zegt wordt er bij de slager wat vlees gehaald, lenen ze een komkommer, tomaat en wat brood van de buren en maken ze daar een mooie sandwich van waar je omgerekend zo'n 40 eurocent voor betaald. Ondertussen was het halve dorp uitgelopen om deze twee vreemdelingen te komen bekijken, en uiteindelijk kwam er een man naar ons toe die zichzelf ‘Doctor Friday' noemde en hij vroeg ons met hem mee te gaan naar zijn huis, en zo geschiedde...
Doctor Friday is een man met status, hij heeft gestudeerd, is de dorpsdokter en bleek speciaal te zijn opgetrommeld om deze gasten op de juiste manier te ontvangen. Doctor Friday heeft een groot huis met een mooi stuk grond, waar hij met zijn vrouw en 3 kinderen in woont. Het huis was geheel in Arabische stijl, dus geen stoelen, bedden of tafels maar overal tapijt en kussens (niet vergeten je schoenen uit te doen!). Hij sprak ongeveer 10 woorden Engels en samen met onze 2 woorden Arabisch (‘Salaam-Aleikum, Kebab?') waren dus alle ingrediënten voor een avond vol goede gesprekken aanwezig... Echt goede gesprekken hebben we nooit gehad, maar met handen en voeten kom je een heel eind en het was echt een mooie avond! Na het douchen kregen we van hem een Arabische pyjama aan, er kwamen nog vrienden van hem langs en we hebben tot in de late uurtjes waterpijp gerookt, gitaar gespeeld, foto's en filmpjes gekeken, typisch Syrische gerechten gegeten en gedronken en ‘s nachts bij hem in de woonkamer geslapen!
Dag 23
Daarna hebben wij onze weg vervolgd door het bijbelse landschap langs de Eufraat om des middags aan te komen in Dawr Al Zayr, de laatste echte stad voor de grens met Irak! Onderweg hebben we nog een heuse zandstorm moeten doorstaan en ook de stad zelf was in stof gehuld. We kwamen Mohamed tegen die in Duitsland had gewoond, aardige man en hij adviseerde ons nog wat mooie plekjes in de omgeving. Ook hij vroeg nog of we bij hem kwamen slapen maar we hadden even behoefte aan wat rust dus we hebben de rest van de dag zitten chillen langs de Eufraat en daar ook in het campertje geslapen!
Dag 24
Op aanraden van Mohamed en omdat we het eigenlijk ook wel stoer vonden zijn we 's ochtends nog wat verder richting de Irakese grens gereden. Toen we op een gegeven moment ergens op een klein bordje ‘Ruins' zagen staan zijn we een stoffig zijweggetje ingeslagen. Na een stukje rijden zagen we aan de rand van de woestijn inderdaad een paar mooie ruines met in de omgeving allemaal tentenkampen waar Bedoeïenen in leven! Er stond er zelfs een te ‘liften' en we hebben hem meegenomen. Hij heeft de hele weg niets gezegd en ons alleen maar roerloos aan zitten kijken alsof we van Mars kwamen...Hij was ook helemaal gefascineerd door Everts schoenen en wilde ze meenemen toen hij uitstapte. Echt een wildeman!
Daarna zijn we ruim 200 km door de woestijn gereden in de richting van Palmyra, de toeristische hoofdattractie van Syrië, en we snappen wel waarom! Palmyra was een grote oasestad die van de 2e eeuw v.Chr. tot de 10e eeuw n.Chr heeft bestaan en door een enorme aardbeving onbewoonbaar is verklaard. Maar er is nog zoveel bewaard gebleven! Echt heel mooi om te zien, het amfitheater zag er bijvoorbeeld nog praktisch hetzelfde uit als 1000 jaar geleden. Dit land moet echt een walhalla zijn voor archeologen...Het leuke was ook dat je gewoon overal doorheen kon lopen en alles kon aanraken zonder dat er hekken of bewaking voorstond. We hebben de camper midden in de oude stad neergezet en daar geslapen!
Dag 25
Vandaag weer 200 km woestijn en uiteindelijk in wereldstad Damascus aangekomen! In het oosten van Syrië woont het grootste deel van de plattelandsbevolking gewoon nog in lemen huisjes of Bedoeinen in tentenkampen dus dit is wel weer even wat anders!
We zijn het centrum van Damascus ingereden en hebben de camper vervolgens op de veiligste plek van de stad geparkeerd: We staan voor een flatgebouw waarin uitsluitend agenten en mensen van de ‘secret police' wonen. We worden een paar keer per dag uitgenodigd voor de thee!
Stad ingegaan, vooral de Umayyad Moskee is schitterend. ‘ savonds zijn we in een waterpijpcafe aan de praat geraakt met een drietal Syrische knapen die wonderwel goed Engels spraken. Daarna naar hun flatje gegaan en tot diep in de nacht verhitte discussies gevoerd over religie en politiek! Om 4.30 waren we weer terug voor het gebouw van de geheime politie.
Groetjes en wederom bedankt voor de leuke reacties!!
Week 3 jajajajaja!
Dag 13
Goed waar waren we gebleven...Oja, in het internetcafé waar we ons vorige stukje schreven raakten we aan de praat met Suheyl, een gepensioneerd kunstenaar die naar eigen zeggen in zijn jonge jaren in London nog had samen gespeeld met Cat Stevens. Hij bood aan om ons geheel vrijwillig een rondleiding te geven en ons wat van het ‘echte' Istanbul te laten zien. Zo kwam het dat we een uur later ergens in een bovenwoning in een straatje in Istanbul thee zaten te drinken met een muziektherapeut die werkelijk een prachtige verzameling Aziatische muziekinstrumenten had! Pieter heeft er nog op een aantal gespeeld en we hebben ook nog een meditatieve cd van hem gekocht. Daarna zijn we nog naar de kruidenbazaar geweest en hebben daar gedroogde geitenbotten voor Thomas gekocht want die hielpen volgens Suheyl tegen kinkhoest! Eind van de middag zijn we naar het plaatsje Sile aan de Zwarte Zee gereden, daar nog genaaid door een restauranteigenaar die ons veel te veel liet betalen en toen s'avonds Suheyl terug naar Istanbul gebracht.
Dag 14
On the road again!
Het plan is een beetje gewijzigd: In plaats van naar de Zwarte Zeekust zijn we ‘s ochtends vroeg uit Istanbul vertrokken op weg naar Cappadocië in Centraal-Anatolië! Toen we in de buurt van Ankara (de hoofdstad van Turkije) kwamen werd het landschap steeds gekker en de stad zelf lijkt in een soort maanlandschap te liggen, heel apart. Toen we eind van de middag, een kilometer of 100 ten oosten van Ankara, een plekje voor de nacht gingen zoeken, werden we plots klem gereden door iemand die hard toeterde en uit het raam schreeuwde. Het was Hasan, een Turkse man van 45 die van zijn 9e tot zijn 20e in Nederland had gewoond en op school gezeten. Hij bood ons vrijwel direct aan om in zijn zelfgemaakte (hij was aannemer) huis te komen slapen! Hij moest zelf de hele avond werken maar we kregen de sleutel en enorm veel eten uit zijn groententuintje en hebben die nacht in zijn huis lekker op de bank geslapen. Echt een enorm aardige gast, en leuk om weer is met iemand Nederlands te kunnen praten, dat hadden we sinds we weg zijn niet meer gedaan!
Dag 15 en 16
's Ochtends zijn we bij Hasan vertrokken en langzaam door het indrukwekkende landschap van Cappadocië gehobbeld met als eindpunt van die dag: Göreme. Het landschap hier is zo bijzonder dat we er voor de liefhebbers toch graag even wat over vertellen: In dit gebied is vulkanische as (tufsteen) door de eeuwen heen door wind en regen gevormd tot de meest rare vormen! In die rare tufstenen formaties zijn allerlei huizen, kerken en kloosters gebouwd die eeuwenlang gebruikt zijn als schuilplaats voor christenen en anderen die het nodig hadden. Göreme is normaal erg toeristisch maar omdat we buiten het seizoen zitten is het er best aangenaam vertoeven, we hebben er 2 dagen lekker gechilled, de omgeving verkend, nog een pittige off-road wandeling gemaakt en van het landschap genoten. Zie de foto's!
Dag 17
Erg mooi die Turkse gastvrijheid! Overal zwaaiende mensen, en elke dag komt er wel iemand met (vaak zelfgemaakt of gekweekt) eten naar ons toe of mensen die gewoon een praatje met ons willen maken ook al is communiceren soms lastig. Het enigste wat we er eigenlijk voor hoeven te doen is van de toeristenroutes af gaan. We hebben er sinds vandaag in ieder geval weer een nieuwe vriend bij: Tekin! Na een dag rijden kwam er in het stadje Pinarbasi opeens een Turks ogende man naar ons toe die Duits en ook goed Engels bleek te spreken. Tien minuten later zaten we met hem en zijn vrienden in het lokale theehuis. Dat was echt relax en de mannen drinken hier natuurlijk allemaal geen alcohol (althans, dat zeggen ze tegen hun vrouw) dus we hebben keihard thee zitten zuipen!
Tekin woont en werkt in Duitsland maar zijn gezin woont in hier in Turkije. Zes weken en een aantal weekenden per jaar is hij hier en omdat hij in Duitsland werkt is hij echt de grote man hier. Iedereen kent hem, overal toeterende auto's en mensen tegen wie hij even hoi moet zeggen. 's Avonds zijn we ook nog met Tekin en 11 andere turken gaan voetballen! Tekin stond erop dat we bij hem thuis bleven slapen en zijn vrouw heeft 's avonds laat nog heerlijk eten voor ons drie gekookt!
We hebben het er met Tekin en zijn vrienden ook nog over gehad en de mannen hebben het hier wel voor elkaar hoor... Ze zitten na hun werk de hele middag en avond bij elkaar in het zonnetje of in het theehuis, doen precies wat ze willen en als ze s' avonds om elf uur thuiskomen wordt er van de vrouw verwacht dat ze voor hem kookt. Met monogamie nemen de mannen het ook niet zo nauw. Heel interessant om van dichtbij mee te maken maar wij hebben er vanuit ons ‘westerse' referentiekader toch zo onze bedenkingen over!
Dag 18 en 19
Vanochtend hebben we een lekker Turks ontbijt gehad bij Tekin thuis, adressen uitgewisseld, elkaar een dikke pakkerd gegeven en toen afscheid genomen. We zijn vandaag weer aardig opgeschoten en door steeds desolater ogend berglandschap het Koerdische gedeelte van Turkije (Koerdistan) ingereden. Door het roerige verleden tussen Turken en Koerden hadden we van Turken al wat spookverhalen gehoord over hoe gevaarlijk het hier zou zijn en vervelende mensen etc. maar dat valt allemaal wel mee hoor! Koerden zijn erg aardig en gastvrij! De dag erna hebben we het volgens de lokale deskundigen ‘achtste wereldwonder' bezocht: Mount Nemrut, waar enorm grote standbeelden uit de oudheid bewaard zijn gebleven. Fascinerend gezicht, vooral de zonsondergang was mooi!
Dag 20
We zitten nu in Sanli Urfa, de geboortestad van Abraham. De meest Arabische stad tot nu toe, echt sprookjesachtig mooi, leuke bazaar en we worden zo langzaam aan steeds meer als exoten gezien. We worden regelmatig door mensen gevraagd om met hen op de foto te gaan en iedereen zegt gedag en wil weten waar we vandaan komen! We zitten nu op 50 km van de Syrische grens. Het is hier zo leuk dat we morgen nog een dagje blijven en lekker door de bazaar gaan slenteren. Daarna richting Syrie, we houden jullie op de hoogte! (als de Arabische toetsenborden ons dat niet verhinderen)
p.s leuk om alle reacties te lezen!!!
Tweede week
Dag 8
De dag begon met een Duitssprekende man uit Luxemburg aan de camper, die ons paniekerig vertelde dat hij beroofd was bij het verlenen van hulp aan een auto met pech. Hierbij was hij al zijn pasjes en geld kwijtgeraakt en hij vroeg of wij hem naar de ambassade in Boekarest konden brengen. Wij gingen (nog) niet die kant op en hij vroeg of hij dan geld kon krijgen voor brandstof voor zijn auto waarin hij de nacht met zijn 3-jarige kind had doorgebracht zou hebben. We hebben hem 70 euro gegeven en hij zou het terugstorten... bekeken net onze mail en er is nog niks teruggestort... Ons vermoeden dat we bedrogen waren werd al wel versterkt doordat 10 minuten later weer een Duitssprekende man aan de camper kwam die een monoloog hield over de armoedige toestand in Roemenie en uiteindelijk vroeg of we hem 10 euro voor de reparatie van zijn gehoorapparaat wilden geven...
Toen Sibiu weer ingegaan en nog een mooie Byzantijnse mis bijgewoond met prachtig gezang. Daarna op weg naar Boekarest. Die Roemenen rijden echt als gekken en dat is best stressvol omdat je constant op van alles berekend moet zijn. Er lopen ongelooflijk veel zwerfhonden rond en we hebben er ook nog eentje aangereden zien worden, niet leuk om te zien. Bij het vallen van de avond reden we onbedoeld Boekarest in (kennelijk een afslag gemist) en wat ongelooflijk lelijke stad is dat! Het was toen nog maar 70 km naar de Bulgaarse grens en hoewel we over het algemeen niet in het donker rijden in deze landen, besloten we toch door te gaan. We zagen nog een ernstig ongeluk gebeuren waarbij een paard en wagen en verschillende auto's betrokken waren. Er was snel hulp ter plaatse en we konden via de vluchtstrook doorrijden.
Nouja, we hebben het allemaal overleefd maar we raden iedereen met klem af om in het donker in Roemenie te rijden. Omdat het donker was zijn we toen bij de Roemeens-Bulgaarse grens ook nog voor 15 euro opgelicht door een nep-douanebeambte die ons bruggeld voor over de Donau uit Pieters handen rukte en de duisternis inrende. Pieter heeft hem nog achtervolgd maar toen er nog 2 andere types uit het donker opdoken is ie omgekeerd. Dit was wel een beetje een ‘crisisdagje'...
Dag 9 en 10
Maar het is lang niet altijd kommer en kwel hoor! De volgende morgen ontwaken we in het Bulgaarse Ruse en bij het openen van de camperdeur worden we onthaald met een ‘goedéhmorgéh!'. Een Bulgaarse café eigenaar die in Nederland had gewerkt nodigt ons uit voor een lekkere koffie in zijn cafétje. Daarna gewandeld door het centrum, Ruse is best een leuk stadje en we hebben er heerlijke Bulgaarse lekkernijen gekocht! Toen doorgereden en ‘s middags gestopt bij een mooi meer waar veel Bulgaren aan het vissen waren. Hier hebben we de nacht doorgebracht en we zijn s' avonds uitgenodigd door een Bulgaarse familie om te komen eten. Dat was erg gezellig, we hebben Nederlandse liederen ten gehore gebracht en de (zelfgestookte) drank vloeide rijkelijk. De volgende morgen heeft vooral Evert een enorme kater, maar desondanks word de reis voortgezet en hobbelen we verder door het ongerepte Bulgaarse landschap. In het stadje Slivengrad probeert Pieter, terwijl Evert zijn roes uitslaapt, een ansichtkaartje voor Lisa te kopen maar dat is hier niet zo eenvoudig. Na ruim een uur is het dan eindelijk gelukt, een kaartje gevonden. Maar helaas, het postkantoor is dicht dus het kaartje is nog altijd niet verstuurt. (hij is nu onderweg hoor Lies!)
Eind van de middag zijn we Turkije in gereden en in de schemering bereiken we de zee van Marmara, waar we een prachtig plekje in een woonwijk aan zee hebben gevonden. ‘s Avonds werden we door een buurtbewoner welkom geheten met een heerlijke bak lava!
Dag 11 en 12
De afgelopen dagen stonden vooral in het teken van chillen en lekker eten! We waren door alle indrukken en ervaringen behoorlijk vermoeid geraakt dus we hebben lekker aan het strand gestaan, aan een waterpijpje gesabbeld, heerlijk gegeten en verder niet gek veel gedaan. We zijn van ons mooie plekje aan de Zee van Marmara naar een nóg mooier plekje gereden in een woonwijk direct aan de Bosporus, met uitzicht op Europa! (we zitten in nu officieel in Azie). Ook nog een boottochtje over de Bosporus gemaakt, was erg mooi!
Dag 13
Vanochtend zijn we Istanbul in geweest, mooie stad. Beetje door de stad geslenterd en we hebben alle highlights gezien, wel de moeite waard maar je moet je wel door de duizenden Japanse toeristen en Henk en Gonny's van 65 heen worstelen. Morgen of misschien al vanmiddag vertrekken we richting de Zwarte Zeekust naar het Oosten!
Toedels!
Evert en Pieter
Week 1
Dag 1, 2 en 3
Na een hevig emotioneel afscheid van al onze vrienden en geliefden, waarbij de tranen rijkelijk vloeiden, vertrokken wij zondagavond in oostelijke richting de wijde wereld in. Na 1300 km was de eerste echte stop in het Poolse Oswiecim, oftewel Auschwitz. Ietwat teleurgesteld kwamen we tot de conclusie dat Auschwitz een soort gecultiveerd ramptoeristenoord is geworden dat heel veel van zijn authenticiteit verloren heeft. We mochten er dan ook niet in zonder koptelefoon met recordertje. Toen we uit protest enkel de koptelefoons zonder de recordertjes op ons hoofd hadden gezet werden we zonder pardon teruggestuurd. Doch, na ontvangst van de recordertjes werden we op allervriendelijkste wijze doorgelaten. De recordertjes bleken het overigens niet te doen. Het 5 km verderop gelegen oude vernietigingskamp Birckenau was een stuk authentieker en indrukwekkend om te zien!
Dag 4
Eerste grenscontrole Polen-Oekraine. Na het invullen van de papieren en het omwisselen van onze euro's reden we vol enthousiasme naar de laatste controle, maar helaas, er ontbrak een stempel. Wij weer terug, GRONDIGE inspectie op narcotica en andere strafbaarheden maar daarna dan zonder problemen de Oekraine in.
Rijden in de Oekraine is een aparte ervaring. Paard en wagens en fietsers op de snelweg, koeien, zwerfhonden en oude vrouwtjes op wegen met gaten erin om nog maar niet te spreken van de vele idioten die te pas en te onpas op ramkoers gaan rijden bij inhaalmanoeuvres. Het is hier toch wel een beetje een andere wereld. Daarna L'viv in geweest, was een leuke stad! Bij het verlaten van de stad werden we bij een rotonde door een agent gemaand te stoppen, hetgeen wij aanzagen voor een vriendelijke groet. Wij zwaaiden vriendelijk terug. Maar niets bleek minder waar en de agent zette de achtervolging in en we werden klemgereden op de uitgaande snelweg van Lviv, waarbij we prompt een hele rijbaan blokkeerden. De agent was gelukkig goedgemutst en na controle van de papieren en onze uitvoerige excuses voor dit misverstand was ook dit varkentje gewassen en konden we onze weg naar het zuiden van Oekraine vervolgen.
Dag 5 en 6
Offroad Oekraine!
Hoewel de hoofdwegen in Oekraine vaak al van een bedenkelijk niveau zijn, leek het ons een leuk idee om, nu de we de bergen in gingen, van de gebaande paden af te gaan zodat de Oost-Europese oercultuur zich in vol ornaat aan ons zou openbaren. Dat is wel aardig gelukt denken we! Kilometers lange onverharde weg met af en toe dorpjes met houten huizen, waterputten, en mannen met doorleefde wodkakoppen op paard en wagens. Soms kom je kilometers lang niks tegen en dan staat er opeens een tankstation of een sovjetflat. Op moment van schrijven staan we bij een godverlaten controlepost met 2 militairen en een slagboom ergens op een onverharde bergpas midden in de Karpaten in Oekraine. We mogen er niet door. Gelukkig mogen we hier wel nacht doorbrengen. Ook de politieagenten hier zijn stuk voor stuk kerels naar ons hart! Zo is de hoogte van een boete onderhandelbaar. We worden hier op de hoofdwegen regelmatig aangehouden en als ze vinden dat je iets stouts hebt gedaan mag je met de agent mee de politieauto in. Wat er dan in die auto gebeurt vertellen we liever niet, maar vast staat dat Pieter vanochtend een boete voor rijden zonder gordel van 42 naar 16 euro heeft weten af te dingen. Evert had minder geluk met een boete van 20 euro voor fout parkeren.
Al met al hangt er in Oekraine een beetje een deprimerende sfeer, echt zo'n Oostblokgevoel en op het platteland veel armoede. Na 3 dagen hadden we er eigenlijk wel genoeg van en zijn we vrijdagavond Roemenie ingereden. In een klein stadje genaamd Guru Humorolui zijn we toen gestopt om de nacht door te brengen, en in de plaatselijke stamkroeg nog even gechilled met wat locals onder het genot van biertjes en wodka. Als je een romaanse taal (Frans/Italiaans/Spaans) spreekt kun je jezelf best aardig redden in Roemenie!
Zijn trouwens enorm veel lifters hier! Af en toe nemen we er eentje mee en vandaag hadden we een pools vrouwtje van 65 die in haar eentje van Polen naar Bulgarije aan het liften was voor omdat ze daar op vakantie ging, ze was al 3 dagen onderweg. Dapper hoor!
Dag 7
Ja ja ja ja we hebben het eerste geval van reizigersziekte, oftewel: acute diarree. Waarschijnlijk is de schapenmaagsoep die we gisteren voorgeschoteld kregen (Pieter weigerde hem te eten) Evert te veel geworden. Tussen het vele naar de WC gaan door zijn we door het lieflijke Transsylvanische landschap gereden. 's Avonds in het mooie stadje Sibiu aangekomen, dit jaar de culturele hoofdstad van Europa, prachtig stadje!